Het zou zijn als in een droom. De weelderige en oneindig herhaalde natuur zou haar schatten van inventieve bliksemflitsen voor onze ogen ontvouwen. De kleur zou ons leven overnemen en tot in de meest afgelegen hoekjes van ons bewustzijn doordringen. Alles zou verlicht zijn.
Ja, als je je zou kunnen verplaatsen in het hart van de schilderijen van Alexandra De Grave, je er “fysiek” in zou begeven nadat je je blik hebt ondergedompeld, zou het zijn als in een droom, je zou er niet meer weg willen, gegrepen door de immense rust die er heerst, door de schoonheid die ervan uitgaat. Als een bucolische droom die ons terugbrengt naar de gezegende tijden van onze kindertijd, toen elke ontdekking ons zo in beslag nam dat de omgeving geen weerstand bood en onmiddellijk verdween.
Ik negeer niet dat ons niet geleerd wordt te dromen, of nauwelijks. Ons wordt verteld dat we bewust door het leven moeten gaan, met een koude realiteit en ons moeten behoeden voor illusies die ons van het rechte pad kunnen afleiden… Dus sluiten we de luiken, vergrendelen ons hart, vluchten in nauwe beperkingen en geven ons verstand de overhand boven onze diepste verlangens…
Het kost echter maar één ontmoeting om de hinderlijke plooien van deze twijfelachtige gewoonten te laten verdwijnen. Bij het passeren van een kunstgalerij bijvoorbeeld, een schilderij zien. Dichterbij komen. En daar, met de ogen een onbekende, betoverende wereld aanraken. Er stiekem binnenglijden.
Men moet zich onderdompelen in de picturale weelde van Alexandra De Grave. Put uit de overvloed aan materie, uit deze indrukken die als wonderbaarlijke herbaria zijn, de poëtische ritmes die spreken van de bries, het geurige gebladerte, het kleine leven. Genesteld in deze schilderijen ligt het kloppende hart van het wonderbaarlijke. Het heerlijke gevoel dat het universum een gebied van oneindige verkenning is dat aan onze nieuwsgierigheid wordt aangeboden, dat het mogelijk zou zijn om daar permanent te leven, ver van de duisternis van de tijd.
Bij het zien van deze vurige visioenen, waar het plantaardige de contouren van parallelle en mysterieuze werelden tekent, neemt de geest een andere wending. Het is de beteverende ontsnapping. Je ontsnapt aan de miasma’s van het heden. Gelukkige afleiding. Je doordringt je van een schilderij dat een zowel fantasierijke als veelzijdige realiteit weerspiegelt. En je betreedt, misschien zonder het volledig te beseffen, in verzet.
Ludovic Duhamel – Hoofdredacteur tijdschrift Miroir de l’Art.
