De structuren die geduldig door Manuèle Bernardi zijn samengesteld, volgen dezelfde logica.
Uit het fragment – bloemsteel, zaad, bloemblad, dennennaald, enz. – haalt ze de poëtische
sappen, ze sublimeren door ze te combineren met andere identieke of verschillende
fragmenten. Zo componeert ze ongelooflijke nevels met kleine mechanismen, waarvan de
bewolkte en organische vormen golven in de transparantie van plexiglas.
Elk element is zorgvuldig geplukt, gefixeerd in hars en vervolgens vastgeklonken met dunne
nylon draden, een onzichtbare vervlechting van ragfijne draden die het gewichtloos laten
lijken, vrij alsof het in een stationaire vlucht is gevangen. quot;Het geheel is groter dan de som
der delen,” schreef Confucius. Manuèle Bernardi sublimeert met meesterschap de optelsom
van de entiteiten die ze heeft verzameld.
Uit deze unieke en hypnotiserende creaties komt een esthetische verbazing voort die
vergelijkbaar is met die welke men kan voelen bij het zien van spreeuwenvluchten. Het
gevoel voor een mechanisme te staan dat wordt aangestuurd door geheime impulsen. Er is
in deze atypische sculptuur een soort zintuiglijke vloeistof die voortkomt uit deze tientallen
zorgvuldig samengestelde fragmenten. Men hoort het geritsel van het getal, een klein
muziekje van het oneindig kleine dat de hogere dimensie bereikt.
Deze sculptuur betovert met zijn betoverende vormen, telkens vernieuwd. Cirkelvormig,
langwerpig, ovaal, elliptisch. Onbepaald. Elementen combineren met variabele tinten. Elk
genesteld in zijn plexiglazen koffer, met de mogelijkheid om van alle kanten te worden
bekeken.
Soms raadt men de contouren van een bloem, een sterrenbeeld, een of ander
onderwaterdier. Ieders verbeelding wordt aangescherpt door contact met deze levendige
werken. Voor deze sculptuur die herhaling als de pest vermijdt, geniet het oog van constant
veranderende schaal, duikt in de kern van de materie en haalt zich er dan uit om het beter te
beschouwen. Een jubelend heen en weer.
