JUBILERENDE DICHTOMIE
De schilderkunst van Daniel Airam is dubbel fascinerend. Enerzijds biedt het een figuratie doordrenkt met de essentie van oude kunst, in het bijzonder de Vlaamse kunst uit de 15e tot 17e eeuw.
Het eerbetoon is duidelijk, en de schoonheid van de portretten straalt een ongelooflijke moderniteit uit. Anderzijds volgt het een duizelingwekkend hedendaagse benadering, met behulp van inkervingen, graffiti en gegraveerde woorden die spelen met onze emoties en ons laten nadenken over zowel de tijd die verstrijkt (het kunstwerk lijkt te hebben geleefd) als over de waanzinnige neiging van de mens om overal zijn sporen na te laten—van een simpele boomstam tot de meest gerenommeerde monumenten.
“De aanhoudende praktijk van graffiti, meestal gekerfd in de pleisterlaag van een muur of de bast van een boom, blijft me verbazen, net zoals de tijdloze schoonheid van het Vlaamse portret en zijn oceaan van gezichten me blijft betoveren,” legt de kunstenaar uit, eraan toevoegend: “Met een suggestie van ironie is het de moeite waard op te merken dat wat hen verenigt voortkomt uit hetzelfde domein: een enorme verzameling anonieme levens, elk met een gelijke fascinatie voor hun uniciteit.”
