Alexandra De Grave

De schilderkunst van Alexandra De Grave dompelt ons onder in een natuur vol leven, fantasie en poëzie. Een gelegenheid om de teugels te laten vieren en even te ontsnappen aan de duisternis van de tijd.

Ludovic Duhamel

Het zou zijn als in een droom. Een stralende, sprookjesachtige droom. Weelderig en vol groen. Iets dat lijkt op een voorproefje van het paradijs. Een soort fabelachtige herfst, schitterend in de meest waanzinnige tinten. Je zou takken van bomen zien, beladen met bladeren in alle kleuren van bloemen, waarvan de bloembladen intens zouden schitteren. Je zou de fluisteringen van de wereld horen, zijn intieme rillingen, zijn zuchten. En niets zou meer belangrijk zijn dan het huidige moment. Je zou het gevoel hebben te evolueren in een wereld die voor altijd vrij is van schaduwen. Een wereld van licht die dapper is overgestapt naar een tijdperk van rust en betovering. Waar schoonheid eindelijk recht van bestaan heeft.

Het zou zijn als in een droom. De weelderige en oneindig herhaalde natuur zou haar schatten van inventieve bliksemflitsen voor onze ogen ontvouwen. De kleur zou ons leven overnemen en tot in de meest afgelegen hoekjes van ons bewustzijn doordringen. Alles zou verlicht zijn.

Ja, als je door de schilderijen van Alexandra De Grave zou kunnen bewegen, er “fysiek” doorheen zou kunnen lopen nadat je je blik erin hebt ondergedompeld, zou het zijn als in een droom waaruit je nooit meer zou willen ontwaken, gevangen door de immense vrede die erin heerst en de schoonheid die ervan uitstraalt. Als in een pastorale droom die ons terug zou brengen naar de gezegende tijden van de kindertijd, toen elke ontdekking ons zo volledig in beslag nam dat de omgeving geen weerstand bood en onmiddellijk verdween.

Ik negeer niet dat ons niet geleerd wordt te dromen, of nauwelijks. Ons wordt verteld dat we bewust door het leven moeten gaan, met een koude realiteit en ons moeten behoeden voor illusies die ons van het rechte pad kunnen afleiden… Dus sluiten we de luiken, vergrendelen ons hart, vluchten in nauwe beperkingen en geven ons verstand de overhand boven onze diepste verlangens…

Het kost echter maar één ontmoeting om de hinderlijke plooien van deze twijfelachtige gewoonten te laten verdwijnen. Bij het passeren van een kunstgalerij bijvoorbeeld, een schilderij zien. Dichterbij komen. En daar, met de ogen een onbekende, betoverende wereld aanraken. Er stiekem binnenglijden.

Je moet je onderdompelen in de weelderige schilderijen van Alexandra D Grave. Put uit de overvloed van de materie, uit deze indrukken die als wonderbaarlijke herbariums zijn, de poëtische ritmes die de bries, de geurige loofbomen, het kleine leven uitdrukken. In deze schilderijen nestelt zich het kloppende hart van het wonderbaarlijke. Het heerlijke gevoel dat het universum een eindeloos verkenningsgebied is dat zich aan onze nieuwsgierigheid aanbiedt, dat het mogelijk zou zijn om er permanent te leven, ver weg van de duisternis van de tijd.